De verbouwing

Wanneer plastisch chirurg Mathilde haar privékliniek opent, lijkt dit een glansrijke stap in haar carrière. Maar haar huwelijk wankelt, de verbouwing van haar huis verloopt rampzalig en de komst van een ex zorgt ervoor dat Mathilde in een benarde positie belandt.

Met een voorwoord van Kluun en een auteursinterview door Eva Hoeke

Ik weet niet wat erger is, in je eentje eten in een restaurant vol stellen, of samen maar dan stilzwijgend. Vroeger keek ik vol afgrijzen naar hen, de mannen en vrouwen die elkaar niets meer te vertellen hadden. Hoe ze zich, de ogen van elkaar afgewend, door de maaltijd heen werkten, met de ?es wijn als reddingsboei. Dat aura van verveling en wanhoop. Twee mens en gevangen in traditie, comfort en rituelen. Waarom zouden ze nog bij elkaar blijven, als de liefde en de interesse voor elkaar zo overduidelijk waren verdwenen? Ik kon ze er zo uitpikken, de uitgeblusten. Ik zag de dodelijke, geërgerde blikken, het ontwijken van iedere aanraking, ik hoorde ze spreken over elkaar in de derde persoon, elkaar in de rede vallen en publiekelijk vernederen. Daar ben ik trots op, dat ik de pijn en verlangens van andere mensen feilloos herken. Ik zie ze hunkeren, lijden en stralen. Hun onzekerheid en geheimen zijn niet afgeschermd voor mij, hoezeer ze ook hun best doen. Ik weet het vaak eerder dan ze het zelf weten.
En nu zit ik hier, in het restaurant waar we wekelijks eten, en ontwijk ik de blikken van mijn man Rogier en onze zoon Thom. Ik weet dat Rogiers bovenlip glimt van het angstzweet, dat zijn handen licht trillen als hij het glas champagne naar zijn mond brengt, dat zijn ogen heen en weer schieten en dat hij onder tafel zijn ene voet om zijn andere been heeft geschroefd. Zijn uitstraling is besmettelijk. Ook mijn schouders kruipen omhoog, richting mijn oren, en ik haal nog slechts oppervlakkig adem. Nerveus klem ik mijn vingers om mijn glas champagne en ik hoor mezelf doen wat al die desperate, nerveuze vrouwen van mijn leeftijd doen als ze weten dat hun huwelijk onder hoogspanning staat: ik rebbel aan één stuk door over hoe heerlijk we toch bij elkaar zitten, wat een fantastische dag het was, hoe enig het is dat al onze vrienden er waren en dat ik zo blij ben dat Thom mee is, dat ik zo trots op hem ben, zo in pak, dank je lieverd, dat je dat voor je moeder hebt aangetrokken, waarop hij nog verder onderuitzakt en er slechts één woordaan wijdt: boeieh!
Ach Rogier, zeg ik, wat een zalige champagne, als het niet zo slecht voor me was dronk ik dit de hele dag, heb jij je een beetje vermaakt vandaag? En ik weet allang dat hij zich helemaal niet heeft vermaakt, dat het voor hem een confronterende dag was tussen al die voormalige collega's die hem voorzichtig uit de weg gingen en kennissen die zich zorgen om hem maakten en dat vooral tegen mij uitten. Hij slaat zijn glas achterover en schenkt meteen weer bij. We toosten, opnieuw, op deze succesvolle dag, een dag om op te toosten, de dag waarop ik mijn eigen kliniek heb geopend. Wie had dat ooit gedacht, hè schat, twintig jaar geleden? Hij in ieder geval niet. Nee, hij zeker niet.
Stilte. Iedereen lijkt op ons te letten. Ik voel de blikken prikken in mijn rug. Ik ben iemand in dit verdomde gat. De mensen komen naar me toe, altijd, overal. In de supermarkt, hier in ons vaste restaurant, op de sportschool, zelfs op vakantie in Toscane of Verbier. Of er iets te doen is aan die fronsrimpel, de hangende borsten, de buik die is uitgelubberd na de bevalling, de kin die elk jaar verder wijkt, de oren die haaks op het hoofd staan, de neus/mondgroef die hen doet denken aan het afgetobde gezicht van hun moeder, de sporen van verdriet na een rouwperiode of echtscheiding. Of ik de sprankeling van jeugd en geluk weer in hun ogen kan toveren. En ik kan het, al zal ik daar in het bos, de supermarkt of op de pistes van Verbier nooit te diep op ingaan. Vanaf vandaag kan ik hun mijn kaartje geven.