Sekszin (column LINDA.)
Hele decennia gingen er voorbij waarin seks me gestolen kon worden. Dat had vaak te maken met kleine kinderen in combinatie van bijna voltijds werk en weinig liefde voor mijn lichaam. Ik schaamde me voor de striae op mijn buik, mijn kleine borsten, mijn bubbelige dijen en mijn vagina die na twee bevallingen was ingeknipt en uitgerekt. Bovendien prentte mijn eerste seksuele ervaring een aantal lelijke gedachtes in mijn hoofd, en een daarvan was dat seks iets is dat een man van mij wil, en dat ik hem dat moet geven om hem zoet/trouw/lief of bij me te houden. Ik had er heus ook plezier in, vooral op vakantie, als er tijd was en drank, maar die lelijke gedachtes maakten het ook tot iets dat me uitputte. Mezelf er totaal aan overgeven leek onmogelijk, zo zat mijn hoofd me in de weg. Ben ik lelijk, ben ik vies, ben ik goed, lig ik er een beetje knap bij, moet ik iets geils zeggen? -En als het dan eens zalig was, werd ik daarna gestraft met een eindeloze reeks blaasontstekingen, maar dat terzijde. Er bestaat geen God en als hij er wel is, dan is het een misogyne man die ons teistert met pijnen, moeilijke orgasmes en ook nog eens de verantwoordelijkheid voor het spannend houden in de slaapkamer middels het dragen van synthetische, knellende lingerie, hoge hakken en deepthroaten.
Het heeft me heel wat jaren, oefening en therapie gekost om mezelf te kunnen verliezen in bed, maar toen het eenmaal zover was, voelde dat als een totale openbaring. Er was niets uitputtends, negatiefs of pijnlijks aan, ik voelde me bevrijd en beeldschoon en direct wilde ik het liefst elke dag, mede dankzij een fantastische minnaar met engelengeduld. Seks bleek iets dat ook voor mij bedoeld was, iets wat ik kon ontvangen en geven tegelijkertijd. Het had niets te maken met prestatie of verplichting en al helemaal niet met zin maken. De zin was er, omdat ik nu wist dat het ook voor mij bevredigend was. Met terugwerkende kracht had ik spijt van het verhaal dat ik ooit voor LINDA schreef onder de kop 'Niet zeuren, zin maken'. Wat een onzin uit een vorig leven, dat impliceert dat wij seks aan hem geven, om hem aan ons te binden. Seks als kleine moeite. En wat een onzin dat wij naar aftrekcursussen gaan, terwijl slechts 30 procent van de vrouwen klaarkomt tijdens seks, tegenover 90 procent van de mannen. Het zou andersom moeten zijn. Hij komt toch wel klaar, kleine moeite om het voor jou ook even af te maken, desnoods met de womanizer (subliem apparaat, google maar). Volgend jaar op het LINDA-festival graag een befcursus dus, en we nemen alle mannen mee. Als ze dat goed kunnen, zal geen zin het probleem niet meer zijn.
Deze column verscheen eerder in de LINDA.
