Groeten uit Praag!

Had ik liever een werkende bus gehad? Zodat ons een hoop verdriet bespaard was gebleven? Nee. Want de liefde voor onze kinderen en elkaar is iets dat ik voor geen goud had willen missen. De komst van Sara en Liv heeft ons naast verdriet ook zoveel mooie dingen gebracht. Onze dochters zijn meer dan alleen hun dood. Ze zijn inspiratie, liefde en geluk. 
Het is een fijn cliché; er gebeurt iets groots in je leven en daarna gooi je het roer om. Veel mensen vragen dan ook: heeft het je veranderd? En lang was ik geneigd daar volmondig ‘ja’ op te antwoorden. Omdat ik mij anders voelde. Omdat ik anders dacht. Omdat mijn toekomst ineens zo wankel bleek. Maar onlangs realiseerde ik mij dat het anders zit: ik ben juist meer mezelf geworden. 
Vijf jaar was ik, toen mijn juf vroeg wat ik later wilde doen. Ik zei: twee dingen, een boek schrijven en eekhoorntjes verzorgen. Zolang ik kan spellen, speel ik al met woorden. Op zolder staan kisten vol dagboeken en proza. Wat er ook gebeurde in mijn leven: ik vertaalde het in zinnen. 
En terwijl ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig naar Praag. Terug naar Praag kan je wel zeggen. Ik ga er verder werken aan een tweede, fictieve roman. Als twintigjarige schreef ik schriften vol in Praag. Ik struinde uren door de straten van de oude stad en maakte duizend aantekeningen. Nooit deed ik er iets mee. Zonde? Geen idee. Misschien vond ik het gewoon niet goed genoeg.
Wat mijn dochters mij geleerd hebben, is dat we nu leven. Niet morgen, niet gisteren, maar nu. Natuurlijk is dat een bekend aforisme. Zo uitgemolken dat de boodschap ‘leef in het nu’ inmiddels als een mooi, maar nietszeggend tegeltje aan de muur hangt op het toilet. En toch is het waar. Zo waar.
Er zullen altijd meer redenen zijn om niet te doen wat je wilt, dan andersom. Angst, onzekerheid, geld of de mening van anderen. Het is nu eenmaal ook een hele geruststellende gedachte als je weet wat er om de hoek van de straat op je wacht. En soms vergeet je gewoon wat je ooit droomde. Dan vliegt de tijd die je leven markeert voorbij en verdwijn je in de waan van de dag. 
Ik heb werkelijk geen idee wat mijn toekomst zal brengen, maar wat ik wel weet, is dat ik verhalen wil vertellen. In welke vorm dan ook. En daar ga ik morgen mee verder. In Praag. Op vijf minuten lopen van de mooiste bibliotheek ter wereld. Eén week lang niets anders doen dan schrijven. 
Natuurlijk zal ik een keer vastlopen of ronduit ontevreden zijn. Halverwege de week zal ik misschien wel het hele manuscript vanaf de Karelsbrug naar beneden willen gooien (wat an sich wel tot de verbeelding spreekt). Maar voor mijn laptop zullen drie foto’s liggen. Een van Nils, een van Sara en een van Liv. En daarom zal ik blijven schrijven. Voor het leven.