Het laatste jaar van de mensheid

Rome, 31 december 1999. In de stad, maar ook in het 'Woonpark van de Eilanden' bereiden alle inwoners zich voor op de laatste nacht van het millennium: een vrouw is van plan wraak te nemen op haar overspelige echtgenoot en diens vriendin, twee vrienden besluiten niet geheel vrij van de dope de avond samen door te brengen, een advocaat bestelt een dominatrix om zich flink te laten vernederen, een muzikant wil vrede sluiten met zijn ex-vrouw, een opa besluit aan zijn kleinzoon te demonstreren hoe je een vuurpijl met militaire precisie kunt richten op de vijand, een stel op hol geslagen hooligans bezoekt onuitgenodigd een feestje, een gigolo verwent een gravin op leeftijd, een vrouw die in de new age zit, nodigt mannelijk gezelschap uit. Het laatste oudejaar van de mensheid is geschreven als een Tarantino-film: rauw, flitsend, gestileerd, heftig, humoristisch en ontnuchterend. Ammaniti is een virtuoze verteller die met één pennenstreek een karakter neerzet, situaties schildert die zowel absurd als herkenbaar zijn en die alle verhalen van de personages met elkaar weet te verbinden. De laatste avond van het millennium wordt een avond die iedereen zich zeker zal kunnen herinneren in het volgende millennium, en met de rust en vrede in het 'woonpark' is het om twaalf uur 's nachts dan ook snel gedaan...